Meer over Pauline Res

Lange tijd is ze werkzaam geweest bij commerciële bedrijven. Ze deed daar de PR en organiseerde grote evenementen. Na 20 jaar ontstond de behoefte om het roer om te gooien en om minder commercieel bezig te zijn. Een overstap naar een goede doelen organisatie brengt niet de beoogde verandering. In de uitvaartbranche vindt ze werk waar ze weer energie van krijgt. Pauline woont in Driebergen en heeft 4 kinderen.

Vraag: Wanneer of door welke gebeurtenis werd je je ervan bewust dat de uitvaartbranche wel eens je nieuwe werkkring zou kunnen worden?
'Eigenlijk door het overlijden van mijn ouders. Dat waren traditionele begrafenissen via een grote uitvaartondernemer. Omdat we een hecht en mondig gezin zijn, hebben we er een goede vorm voor kunnen vinden, maar ik kreeg toen wel het idee dat het anders of beter kon.
Door een gesprek met een uitvaartleider - 'is dat niet iets voor jou?'- ben ik toen vrij impulsief aan de opleiding voor uitvaartleider begonnen. Toen ik een half jaar met de opleiding bezig was, was ik aanwezig bij een uitvaart van Alting & Res Uitvaarten, toen werd me duidelijk: 'dit is de manier waarop ik het vak wil uitoefenen.' 

Vraag: Wat spreekt je zo aan in dit werk?
'Het organiseren en communiceren past bij mij, dat deed ik ook al in m'n vorige werk. Het werken met mensen vind ik daarnaast erg fijn. Het is heel bijzonder om iedere keer samen met een familie zo'n afscheid mee te maken, aan te voelen wat er leeft en wat de behoeftes zijn en zo samen tot een mooie vorm van afscheid nemen te komen. Door goed te luisteren, suggesties te doen, komen mensen vaak met onverwachte en creatieve oplossingen. Ook als ze in eerste instantie denken dat niet te kunnen. Iedere uitvaart is weer anders en heel boeiend en bijzonder om te doen'.

Vraag: Je geeft aan dat je goed met kinderen om kunt gaan en dat je het belangrijk vindt om die op een goede manier te betrekken tijdens een overlijden.
'Ik maak gemakkelijk contact met kinderen en probeer ze op hun gemak te stellen en aan te geven dat ze alles mogen vragen en vertellen, ook als het misschien heel gek is. Ieder kind reageert op zijn eigen manier. Kinderen beleven de dood heel anders dan volwassenen. Volwassenen zijn dan meer met het verleden bezig, met herinneren. Voor kinderen gaat het leven al snel weer gewoon door. Voor pubers en jong volwassenen ligt dat weer anders. Om dat op een goede manier te begeleiden vind ik een uitdaging'.