Meer over Hiske Alting (1954)

Vraag: hoe ben je ertoe gekomen om dit beroep te kiezen?

Toen mijn vader 20 jaar geleden plotseling ziek werd en na een kort ziekbed stierf voelde ik mij door hem meegenomen naar de uiterste grens die er voor ons achterblijvers is. Zijn rust en nieuwsgierigheid naar de dood heeft hij op mij overgebracht. Ik ben een graver, figuurlijk dan, grote levensvragen houden mij bezig en ik begeleid graag mensen bij het maken van keuzes die er echt toe doen. Nadat ik als vrijwilliger in het hospice werkte, was de wereld van de uitvaartbegeleiding voor mij een logisch vervolg. Na 18 jaar werkzaam te zijn geweest als trainer in het onderwijs vond ik in dit werk de verdieping waar ik aan toe was.

Vraag: wanneer heb je het naar je eigen idee "goed" gedaan bij een uitvaart?

Nabestaanden geven uiteraard zelf vorm aan een uitvaart. Mijn taak is het om ze daarbij te helpen. Om goede ideeën te realiseren. En die goede ideeën zijn er, is mijn ervaring. Soms moet ik nabestaanden in deze dagen afremmen, zodat er ruimte ontstaat voor de belangrijke dingen. Soms moet ik er juist tempo in brengen en helpen om knopen door te hakken. Het is belangrijk dat de juiste wensen en gevoelens van iedereen tevoorschijn komen, om het allemaal te laten "kloppen". De uitvaart samen tot in detail voorbereiden doet mensen goed. De uitvaart moet niet iets zijn dat je "overkomt".

Het overlijden van een dierbare is één van de meest ingrijpende gebeurtenissen in het leven van een mens. En met name de zogenaamde rouwarbeid die daarop volgt wordt onderschat, omdat hij zo onzichtbaar is. De uitvaart vervult een nuttige functie in de verwerking, daarom mogen we niet lichtzinnig omgaan met de uitvaart.

Vraag: je geeft ook workshops over uitvaartwensen. Waarom?

Nadenken over je uitvaart is voor de mensen die intekenen voor deze workshop vaak een hele stap. Mensen willen graag hun individualiteit tot uitdrukking brengen. Of geïnformeerd worden over mogelijkheden. Ik heb deze workshop nu een aantal keren gegeven en doe dat met veel plezier. Het gaat er vaak geanimeerd aan toe. De insteek van de workshop is een ode aan het leven respectievelijk jouw leven. Zo beschouwd kan het inspirerend zijn om na te denken over je uitvaart. Je hoeft natuurlijk niet te wachten tot het einde nabij is. Door met elkaar over de uitvaart te praten, brengen deelnemers elkaar ook op ideeën.

Vraag: je voert ook gesprekken met mensen die in een terminale fase van hun leven zijn over hun eigen uitvaart. Is dat niet moeilijk?

Moeilijk, dat is niet het juiste woord. Het maakt me vooral stil. De moed van mensen om met open ogen naar het einde te durven kijken, dat is indrukwekkend. Er wordt vaak enorm nuchter en praktisch door de betrokkenen over gesproken. En dan kan het ineens stil vallen tijdens zo'n gesprek. Het verdriet vraagt aandacht. Of het onbevattelijke. Ik las laatst: het einde is een geweven geheim. Dat vind ik een mooi beeld. Een geheim dat pas doordringbaar is als je tijd gekomen is.