Altijd samen
Op Oudjaars-dag overlijdt de moeder van mijn lieve buurvrouw. Ze weet dat ik heel druk ben. Ze is zo dankbaar dat ik de uitvaart wil doen dat het mij ontroert. Voor mij is het vanzelfsprekend dat ik de uitvaart ga verzorgen, natuurlijk maak ik daar tijd voor. Haar moeder zat 10 jaar in een rolstoel en was de laatste jaren dementerend. Samen met haar man (ze zijn al 60 jaar samen) woonden ze sinds kort -vanuit Leiden- in een verzorgingstehuis in Driebergen. De echtgenoot is ook vergeetachtig en wilde lange tijd terug naar zijn huis in Leiden. Het leek net beter te gaan, ze voelden zich eindelijk een beetje thuis in Driebergen.
Ze waren altijd samen en hij was voortdurend met haar in de weer. En nu is ze er niet meer. Hij kan het niet bevatten. Heel aandoenlijk en verdrietig om hem daar zo hulpeloos te zien zitten.
Het afscheid is in de Parklaankerk. Met de uitvaartbus rijden we met de familie daar naar toe. Na de condoleance brengen we haar naar de begraafplaats in Leiden, waar ze al jaren geleden een graf hebben uitgezocht omdat ze toen nog dachten dat ze er naar konden kijken vanuit hun huis. Aangekomen bij de begraafplaats wil haar man niet mee naar het graf. Hij blijft in de bus zitten. Wat zal het moeilijk voor hem zijn zonder zijn geliefde vrouw.