‘Mijn vader overleed op 88-jarig leeftijd. Zijn geest nog goed, maar het lijf was op. Hij heeft aangegeven niet teveel poespas te willen. Geen toespraken, geen optredens. Als bekende pianist en later docent aan het conservatorium van Amsterdam was hij gedurende zijn leven al vaak genoeg gefêteerd en in het zonnetje gezet. Charlotte kennen we al langer. Hoe mooi was het om het afscheid van vader samen met Charlotte vorm te geven.’

‘Sober, maar toch met de mogelijkheid om op een fijne manier afscheid te nemen in de sfeer van Jan - dat vergt een creatieve aanpak - samen met Charlotte zijn we daar heel goed uitgekomen. Een sfeervolle lokatie doet natuurlijk veel, zo kwamen we bij Kasteel Groenveld uit, een plek waar m’n vader regelmatig heeft gespeeld en veel concerten heeft georganiseerd. Charlotte nam de communicatie met Kasteel Groeneveld op zich en lette daarbij ook op het budget omdat in eerste instantie nog niet duidelijk was of er een uitvaartverzekering aanwezig was.'

 ‘Op een dag dat het kasteel niet open was voor publiek konden we een hele verdieping gebruiken: een aantal kamers en een hal. De opstelling van de kist en de kaarsen, de indeling en de aankleding van de ruimtes, de kleine kaartjes waar de gasten een bericht op konden schrijven, alle details had Charlotte tot een mooi geheel gecomponeerd die de sfeer van Jan ademde. In de hal konden de gasten een borrel drinken, in een kamer ernaast konden de gasten in stilte een film bekijken die ik over mijn vader had gemaakt. Op een andere plek stond een vleugel met de mededeling: voel je vrij om te spelen. Het was heel fijn om daarna nog in kleine kring naar crematorium Den en Rust te gaan waar we in alle rust in een intieme setting in de familiekamer afscheid van Jan konden nemen.’ 

 ‘We hebben geen moment het idee gehad dat er iets mis zou gaan of spannend was. Soms op de achtergrond, soms het voortouw nemend, Charlotte was er de hele dag om alles soepel en natuurlijk te laten verlopen.’

Lange tijd is ze werkzaam geweest bij commerciële bedrijven. Ze deed daar de PR en organiseerde grote evenementen. Na 20 jaar ontstond de behoefte om het roer om te gooien en om minder commercieel bezig te zijn. Een overstap naar een goede doelen organisatie brengt niet de beoogde verandering. In de uitvaartbranche vindt ze werk waar ze weer energie van krijgt. Pauline woont in Driebergen en heeft 4 kinderen.

Vraag: Wanneer of door welke gebeurtenis werd je je ervan bewust dat de uitvaartbranche wel eens je nieuwe werkkring zou kunnen worden?
'Eigenlijk door het overlijden van mijn ouders. Dat waren traditionele begrafenissen via een grote uitvaartondernemer. Omdat we een hecht en mondig gezin zijn, hebben we er een goede vorm voor kunnen vinden, maar ik kreeg toen wel het idee dat het anders of beter kon.
Door een gesprek met een uitvaartleider - 'is dat niet iets voor jou?'- ben ik toen vrij impulsief aan de opleiding voor uitvaartleider begonnen. Toen ik een half jaar met de opleiding bezig was, was ik aanwezig bij een uitvaart van Alting & Res Uitvaarten, toen werd me duidelijk: 'dit is de manier waarop ik het vak wil uitoefenen.' 

Vraag: Wat spreekt je zo aan in dit werk?
'Het organiseren en communiceren past bij mij, dat deed ik ook al in m'n vorige werk. Het werken met mensen vind ik daarnaast erg fijn. Het is heel bijzonder om iedere keer samen met een familie zo'n afscheid mee te maken, aan te voelen wat er leeft en wat de behoeftes zijn en zo samen tot een mooie vorm van afscheid nemen te komen. Door goed te luisteren, suggesties te doen, komen mensen vaak met onverwachte en creatieve oplossingen. Ook als ze in eerste instantie denken dat niet te kunnen. Iedere uitvaart is weer anders en heel boeiend en bijzonder om te doen'.

Vraag: Je geeft aan dat je goed met kinderen om kunt gaan en dat je het belangrijk vindt om die op een goede manier te betrekken tijdens een overlijden.
'Ik maak gemakkelijk contact met kinderen en probeer ze op hun gemak te stellen en aan te geven dat ze alles mogen vragen en vertellen, ook als het misschien heel gek is. Ieder kind reageert op zijn eigen manier. Kinderen beleven de dood heel anders dan volwassenen. Volwassenen zijn dan meer met het verleden bezig, met herinneren. Voor kinderen gaat het leven al snel weer gewoon door. Voor pubers en jong volwassenen ligt dat weer anders. Om dat op een goede manier te begeleiden vind ik een uitdaging'.